در نظام حقوقی ایران، انحلال نکاح از طریق طلاق صورت می‌پذیرد. طلاق به دو صورت حکم طلاق و گواهی عدم امکان سازش صادر میشود. تفاوت حکم طلاق و گواهی عدم امکان سازش در مرجع صادرکننده و موارد صدور آنهاست.
حکم طلاق توسط دادگاه و در مواردی که زوج مطابق قانون حق طلاق داشته باشد، صادر می‌گردد. این موارد شامل عسر و حرج زوجه، عدم پرداخت نفقه و غایب مفقودالاثر بودن زوج می‌باشد. در مقابل، گواهی عدم امکان سازش توسط دادگاه خانواده صادر میشود. این گواهی زمانی صادر میشود که زوجین با توافق یا به درخواست زوج درخواست طلاق داده باشند و دادگاه پس از ارجاع به داوری و جلسات مشاوره، عدم امکان سازش بین آنها را احراز نماید.
بـرای مـشاوره حـقوقـی بـا مـا در ارتـباط بـاشـیـد
در “تفاوت حکم طلاق و گواهی عدم امکان سازش” از نظر مراحل صدور، می‌توان به این نکته اشاره نمود که صدور حکم طلاق، مستلزم اثبات وجود یکی از موارد قانونی حق طلاق برای زوجه است. این موارد شامل عسر و حرج زوجه، عدم پرداخت نفقه و غایب مفقودالاثر بودن زوج می‌باشد. طلاق توافقی، که در آن زوجین با توافق درخواست طلاق می‌دهند، نیازی به اثبات این موارد ندارد و مراحل آن ساده‌تر است. دادگاه پس از احراز وجود یکی از این شرایط، حکم به طلاق صادر می‌نماید.
در مقابل، برای صدور گواهی عدم امکان سازش، زوجین باید ابتدا به داوری ارجاع شوند. در صورتی که داوران نتوانند بین زوجین سازش ایجاد کنند، دادگاه با تشکیل جلسات مشاوره، به بررسی دلایل زوجین برای طلاق می‌پردازد. در نهایت، در صورت احراز عدم امکان سازش، گواهی مذکور صادر می‌گردد. لازم به ذکر است که تشخیص نهایی عدم امکان سازش، بر عهده دادگاه است.
برای آگاهی از خدمات طلاق توافقی وکلای زندیه کلیک کنید
برای دریافت نوبت مشاوره با وکلای ما، از طریق راه‌های بالا با ما تماس بگیرید
طلاق در نظام حقوقی ایران، به دو صورت حکم طلاق و گواهی عدم امکان سازش صادر میشود. اما آیا می دانید که فرق حکم طلاق و گواهی طلاق چیست؟ تفاوت این دو در موارد و شرایط صدور آنهاست. حکم طلاق تنها در مواردی صادر میشود که زوج مطابق قانون، حق طلاق داشته باشد. این موارد عبارتند از:
لازم به ذکر است که در تمامی موارد فوق، اثبات شرایط و موارد قانونی بر عهده زوجه می‌باشد و دادگاه پس از بررسی ادله و مستندات ارائه شده، نسبت به صدور یا عدم صدور حکم طلاق تصمیم‌گیری خواهد نمود.
تفاوت حکم طلاق و گواهی عدم امکان سازش در موارد و شرایط صدور آنهاست. گواهی عدم امکان سازش در موارد زیر صادر می‌گردد:
تفاوت حکم طلاق و گواهی عدم امکان سازش در موارد و شرایط صدور آنها و همچنین در مدت اعتبار آنهاست.
بر خلاف حکم طلاق که پس از قطعیت، معمولاً مدت اعتبار مشخصی ندارد، گواهی عدم امکان سازش دارای اعتبار محدود زمانی است. طبق قانون، مدت اعتبار گواهی عدم امکان سازش به شرح زیر است:
پس از صدور گواهی عدم امکان سازش توسط دادگاه، این گواهی به زوجین ابلاغ میشود. از تاریخ ابلاغ، زوجین سه ماه فرصت دارند تا با مراجعه به دفتر رسمی ثبت طلاق، نسبت به ثبت طلاق و اجرای صیغه طلاق اقدام کنند.
در صورتی که زوجین در مدت سه ماه مقرر به دفترخانه مراجعه نکنند، گواهی عدم امکان سازش باطل شده و اعتبار خود را از دست می‌دهد.
در صورت باطل شدن گواهی عدم امکان سازش، در صورت تمایل زوجین به طلاق، باید مجدداً تشریفات قانونی طی شده و گواهی جدید صادر گردد.
در برخی موارد خاص، مانند مفقود شدن گواهی عدم امکان سازش یا وقوع حوادث قهری، دادگاه می‌تواند مدت اعتبار گواهی را تمدید نماید.
پس از صدور گواهی عدم امکان سازش، مراحل قانونی زیر باید طی شود تا طلاق به طور رسمی ثبت گردد:
| مرحله | توضیحات |
| ابلاغ گواهی | اطلاع رسانی رسمی به زوجین در مورد صدور گواهی عدم امکان سازش |
| مراجعه به دفترخانه | مراجعه زوجین به دفتر رسمی ثبت طلاق در مدت اعتبار گواهی |
| حضور زوجین یا وکیل | لزوم حضور هر دو طرف یا وکلای آنها در دفترخانه برای ثبت طلاق |
| اجرای صیغه طلاق | اجرای صیغه طلاق توسط سردفتر با رعایت شرایط قانونی |
| ثبت طلاق و صدور سند | ثبت رسمی طلاق در دفاتر مربوطه و صدور سند طلاق به زوجین |
تفاوت حکم طلاق و گواهی عدم امکان سازش در موارد و شرایط صدور، مراحل بعد از صدور و همچنین در قابلیت اعتراض به آنها نیز وجود دارد.
حکم طلاق، به عنوان یک رأی قضایی، قابل اعتراض در مراجع بالاتر است. اما در مورد گواهی عدم امکان سازش، قانون گذار محدودیت‌هایی را برای اعتراض به آن پیش‌بینی کرده است.
طبق ماده 348 قانون آیین دادرسی مدنی، آراء دادگاه‌های بدوی در مواردی که موضوع دعوا غیر مالی باشد، قابل تجدید نظر نیستند. از آنجا که گواهی عدم امکان سازش در زمره تصمیمات غیر مالی قرار می‌گیرد، بنابراین قابلیت تجدید نظرخواهی ندارد.
با این حال، در صورتی که گواهی عدم امکان سازش خلاف قوانین موضوعه یا آیین دادرسی صادر شده باشد، می‌توان از طریق فرجام‌خواهی در دیوان عالی کشور، به آن اعتراض کرد. به عنوان مثال، اگر دادگاه بدون رعایت مراحل قانونی مانند ارجاع به داوری یا تشکیل جلسات مشاوره، اقدام به صدور گواهی نموده باشد، این گواهی قابل فرجام‌خواهی خواهد بود.
با توجه به مباحث مطروحه در خصوص تفاوت حکم طلاق و گواهی عدم امکان سازش، می‌توان نتیجه گرفت که انتخاب روش مناسب برای انحلال نکاح، مستلزم بررسی دقیق شرایط و مقتضیات هر پرونده است.
در مواردی که زوج، مطابق قانون، حق طلاق دارد و زوجه نیز متقاضی طلاق است، صدور حکم طلاق مناسب‌تر به نظر می‌رسد. اما در صورت توافق زوجین یا درخواست طلاق از سوی زوج، گواهی عدم امکان سازش روش مناسب‌تری برای انحلال نکاح خواهد بود.
همچنین، باید توجه داشت که مراحل قانونی و مدت زمان صدور حکم طلاق و گواهی عدم امکان سازش متفاوت است. در انتخاب روش مناسب، باید به عواملی مانند سرعت در انحلال نکاح، هزینه‌ها و همچنین پیچیدگی‌های فرایند قانونی توجه نمود.